اي شما! اي تمام عاشقان هر كجا! از شما سؤال مي كنم: نام يك نفر غريبه را در شمار نام هايتان اضافه مي كنيد؟ يك نفر كه تا كنون رد پاي خويش را لحن مبهم صداي خويش را شاعر سروده هاي خويش را نمي شناخت گرچه بارها و بارها نام اين هزار نام را از زبان اين و آن شنيده بود يك نفر كه تا همين دو روز پيش منكر نياز گنگ سنگ بود گريه گياه را نمي سرود آه را نمي سرود شعر شانه هاي بي پناه را حرمت نگاه بي گناه وسكوت يك سلام در ميان راه را نمي سرود نيمه هاي شب نبض ماه را نمي گرفت روزهاي چهارشنبه ساعت چهار شماره هاي اشتباه نمي گرفت اي شما! اي تمام نام هاي هر كجا! زير سايبان دست هاي خويش جاي كوچكي به اين غريب بي پناه مي دهيد؟ اين دل نجيب را اين لجوج دير باور عجيب را در ميان خويش راه مي دهيد؟

جلال آریان؛ ۱۷:۰۵