در انتهاي هر سفر در آينه دار و ندار خويش را مرور مي كنم اين خاك تيره،اين زمين پاپوش پاي خسته ام اين سقف كوتاه،آسمان سرپوش چشم بسته ام اما خداي دل! در آخرين سفر در آينه به جز دو بيكرانه كران يه جز زمين و آسمان چيزي نمانده است گم گشته ام،كجا؟ نديده اي مرا؟

جلال آریان؛ ۱۸:۳۵